چکیده پژوهش حاضر به منظور تعیین تأثیر شدّت گرم کردن بر شاخص‌های قلبی تنفُّسی بازیکنان مرد نخبة فوتبال انجام شد. آزمودنی‌های پژوهش را 10 مرد جوان نخبة فوتبال از باشگاه‌های تهران در ردة سنّی جوانان و امید با میانگین سنّی 1±20 سال، میانگین شاخص تودة بدن (BMI) 05/2±65/21کیلو گرم بر متر مربع، و میانگین قد 04/0±78/1 متر تشکیل می‌دادند. آزمودنی‌ها، در دو جلسه و به فاصلة 72 ساعت، دو برنامة گرم کردن، با شدّت50 و 70 حدِّ اکثر درصد ضربان قلب را اجرا کردند و پس از آن در یک فعّالیّت فزاینده، روی نوار گردان تا رسیدن به واماندگی شرکت کردند. شاخص‌های مورد مطالعه که با دستگاه تجزیة نفس به نفس گازهای تنفُّسی اندازه‌گیری شد، شامل VO2max ، vVO2max، ضربان قلب در آستانة لاکتات و ضربان قلب به هنگام رسیدن به VO2max، نبض اکسیژن، VO2 در آستانة لاکتات بود. نتایج پژوهش، تفاوت معناداری بین دو روش گرم کردن با شدّت 70 و50 درصد حدِّ اکثر ضربان قلب بر شاخص‌های قلبی تنفُّسی را نشان نداد. با این حال، VO2max،vVO2max، ضربان قلب در آستانة لاکتات و ضربان قلب به هنگام رسیدن به VO2max به هنگام گرم کردن با شدّت 70 درصد حدِّ اکثر ضربان قلب بالاتر از گرم کردن با شدّت 50 درصد حدِّ اکثر ضربان قلب بود. از سوی دیگر، اوج نبض اکسیژن Peak O2puls)) به هنگام گرم کردن با شدّت 70 درصد حدِّ اکثر ضربان قلب، پایین‌تر از گرم کردن با شدّت 50 درصد حدِّ اکثر ضربان قلب بود. براین اساس مربّیان بسته به سطح آمادگی جسمانی ورزشکار می‌توانند از یکی از دو شدّت گرم کردن بهره ببرند.
)