چکیده سابقه و هدف: معمولاً در فرآیند درمان دیابت، از روش‌های مختلفی (رژیم غذایی، دارو، ورزش و مُکمّل‌ها) استفاده می‌شود. با اینحال در مورد اهمّیّت بالینی ترکیب این روش‌ها، اطّلاعات‌اندکی وجود دارد. امروزه شنبلیله به عنوان یک مُکمّل گیاهی در کنار سایر روش‌های درمانی کاربرد دارد، با این حال در مورد کارایی و همچنین خطرات احتمالی ناشی از استفاده همزمان آن درکنار سایر عوامل هیپوگلیسمیک، قطعیّت وجود ندارد. روش‌شناسی: در این تحقیق، 12 مرد دیابتی نوع II، پس از جمع آوری نمونه‌های مربوط به وضعیّت اوّلیّه (FBS، 2hpp، HbA1c، HDL، LDL، TG و TC) در قالب 4 زیرگروه 3 نفری، 4 مرحله (هر کدام 8 هفته) ورزش، مصرف شنبلیله، ورزش همراه با مصرف شنبلیله و کنترل را به صورت تصادفی تجربه کردند و در پایان هر مرحله، نمونه‌گیری مجدّد انجام شد. جلسات ورزش به مدّت 3 جلسه در هفته (25 دقیقه دویدن با %60 از حدِّ اکثر ضربان قلب، که به تدریج به 45 دقیقه و با شدّت%75 رسید) و مصرف شنبلیله به صورت روزانه 8 گرم (در دو نوبت) انجام شد. یافته‌ها: مصرف هر دوی شنبلیله و ورزش، باعث کاهش FBS، 2hpp و HbA1c شد و همچنین در این موارد، تعامل آنها بهتر از هر کدام از آنها بود؛ ولی فقط ورزش باعث تغییر سطوح HDL، LDL و TG گردید (0/05>P). به علاوه، تنها اثر ورزش توام با مصرف شنبلیله، باعث کاهش TC شد (0/05>P) بحث: تعامل مصرف شنبلیله و ورزش می‌تواند اثر بهتری نسبت به هر کدام از آنها و به ویژه در مورد قند خون ناشتا، گلوکز پس جذبی، هموگلوبین گلیکوزیله شده و کلسترول تام داشته باشد.
)