تأثیر سه نوع برنامة تمرینی مختلف (تمرین تناوبی، تمرین در گروهای کوچک و تمرین رقابتی) بر منتخبی از فاکتورهای آمادگی جسمانی فوتبالیست‌های آماتور

چکیده
هدف از تحقیق حاضر، مقایسة تأثیر سه نوع برنامة تمرینی مختلف (تناوبی، بازی در گروه‌های کوچک و تمرین رقابتی) در میزان توان هوازی، چابکی، ظرفیّت بی‌هوازی، حدِّ اکثر و حدِّ اقل توان، شاخص خستگی و شاخص افت سرعت فوتبالیست‌های آماتور بود. تعداد 36 نفر با میانگین (قد 94/3±159 سانتی متر، وزن 08/4±96/55 کیلو گرم، سن 5/ ± 05/16سال) از بین بازیکنان فوتبال شهرستان آبدانان به صورت تصادفی انتخاب شدند و در سه گروه 12 نفره قرار گرفتند. تمرینات سه روز در هفته و به مدّت 6 هفته ادامةافت. تا حدِّ امکان، شدّت سه نوع برنامة تمرینی بر اساس ضربان قلب (95/0 ـ90/0) و زمان یکسان شد. از آزمون‌های 12دقیقه دوی کوپر، ایلی نویز و RAST استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش آماری ANOVA یک طرفه و آزمون تعقیبی مقایسة زوج‌ها به روش Bonferroni در سطح معنی‌داری 05/0> P استفاده شد. نتایج نشان داد که تمرین تناوبی و تمرین اختصاصی در گروه­های کوچک باعث افزایش معنی‌داری Vo2max، ظرفیّت بی‌هوازی حدِّ اکثر و حدِّ اقل توان وبهبود شاخص افت سرعت نسبت به روش تمرینات به شکل تمرین رقابتی شدند، متغیّر شاخص خستگی پس از 6 هفته در دو گروه تناوبی و بازی رقابتی بهبود معنی‌داری داشت؛ امّا بین این دو گروه، تفاوت آماری معنی‌دار نبود، فقط در گروه تمرینات اختصاصی پس از 6 هفته بیشتر شده بود (بهبود نیافت). متغیّر چابکی پس از 6 هفته در هر سه گروه بهبود معنی‌دار داشت، برای مقایسه بین سه گروه فقط بین گروه تمرین در گروه‌های کوچک و تمرین رقابتی از لحاظ آماری تفاوت معنی‌داری مشاهده شد. و در مقایسه بین گروه اختصاصی و تناوبی علی رغم کاهش بیشتر زمان در گروه اختصاصی، تفاوت معنی‌دار نبود. بدین ترتیب بر اساس نتایج تحقیق حاضر چون تمرین اختصاصی در گروه­های کوچک در مدّت یکسان، موجب بهبود بیشتر عوامل آمادگی جسمانی فوتبالیست‌های آماتور شد و همچنین این شرایط قابل تعمیم به مسابقه است، توصیه می‌شود که از این نوع تمرینات در برنامة آماده‌سازی تیم‌ها استفاده گردد.